Om de klimaatverandering te remmen kun je beter aluminiumoxide of nanodiamantjes in de stratosfeer verspreiden dan zwavelverbindingen. Wellicht loop je bovendien een lager risico op onaangename chemische verrassingen, schrijven Harvard-onderzoekers in het tijdschrift Atmospheric Chemistry and Physics.

Ze borduren voort op het idee dat een willekeurige aerosol in de hogere luchtlagen een deel van het zonlicht reflecteert.

Al in 2006 lanceerde Nobelprijswinnaar Paul Crutzen het idee zo’n aerosol te creëren door waterstofsulfide te injecteren in de stratosfeer. Dat zou daar vanzelf worden geoxideerd tot zwavelzuur-nanodruppeltjes, die redelijk goede reflectoren zijn.

Al zo’n twintig jaar geleden werd voor het eerst gesuggereerd dat vaste nanodeeltjes wellicht nog beter reflecteren. Probleem is alleen dat die al snel gaan klonteren en/of worden gecoat met het beetje sulfaat dat van nature ook al in de stratosfeer zit. Je mag er van uitgaan dat hierdoor de reflectie verandert en dat dat nog erger wordt als ze dankzij dat sulfaat op de een of andere manier gaan doorreageren.

En vervelend genoeg lijkt niemand te kunnen voorspellen waar dat in de praktijk op uitdraait, al schijnt wel vast te staan dat het slecht is voor de ozonlaag.

Debra Weisenstein, David Keith en John Dykema hebben nu een model ontwikkeld dat het tot op zekere hoogte wel voorspelt. Ze hebben het losgelaten op aluminiumoxidedeeltjes met diameters van een paar honderd nanometer en concluderen dat die nauwelijks klonteren. Ze worden wél grotendeels gecoat met sulfaat, maar voor de reflectie lijkt dat vrijwel niets uit te maken.

Voor nanodiamantjes in hetzelfde formaat geldt iets dergelijks, en die reflecteren zelfs nog iets beter. Alleen de kosten (nu $100/kg) doen vermoeden dat je voorlopig beter aluminiumoxide kunt nemen. Voor de te injecteren hoeveelheid moet je namelijk denken op een paar teragram (Tg, 1.000.000 ton) per jaar. De intensiteit van het zonlicht op het aardoppervlak zou dan met 1,2 à 1,8 watt per vierkante meter moeten verminderen.

De auteurs durven zelfs te voorspellen dat bij hun vaste deeltjes het ozonverlies lager zal zijn dan bij sulfaat. Maar ze geven toe zich nog niet echt te hebben verdiept in het mogelijke katalytische effect van Al₂O₃ of diamant op de gassen in de stratosfeer, en ze raden aan om dat eerst terdege te onderzoeken voordat je die deeltjes daadwerkelijk met teragrammen tegelijk gaat verspreiden. Het kan meevallen, maar tegenvallen kan ook.

Waarbij we het in deze James Bond-week niet kunnen laten om een van diens voormalige vriendinnetjes te citeren: James, how the hell are we going to get those diamonds down again?

bron: news@nature