De kunst is daarbij om het gasvormige monohydroxide SrOH te laten ontstaan tijdens de verbranding van strontiumnitraat Sr(NO₃)₂ in de vuurwerkmix, en daarbij te vermijden dat SrO wordt gevormd. Het oxide levert namelijk een oranjerode vlam op, en dat is de bedoeling niet.

Volgens mede-auteur Ernst-Christian Koch is dat oxide tevens de reden dat men nooit eerder op het idee van dat hydroxide is gekomen. Vuurwerkmakers beseften simpelweg niet dat dat hydroxide wél een vlam in de juiste kleur geeft.

Dat hydroxide blijk je te kunnen krijgen door aan de mix 5-amino-1H-tetrazool (5-AT) toe te voegen, een raketbrandstof die tevens wordt gebruikt als gasgenerator in airbags. Met hexamethyleentetramine (hexamine, E239) lukt het ook, en ongetwijfeld zijn er nog meer bruikbare verbindingen te vinden

Tot nu toe creëerde men de rode kleur door in de vlam strontiummonochloride (SrCl) te laten ontstaan, waarbij het chloride afkomstig is uit de kunststof PVC. Nadeel hiervan is dat je als bijproduct een mix krijgt van gechloreerde aromaten, waarvan er een paar sterk kankerverwekkend zijn. Bij consumentenvuurwerk is de hoeveelheid te gering om je grote zorgen te maken; op Koch na zijn alle auteurs van deze publicatie dan ook werkzaam bij het Amerikaanse leger, dat tijdens oefeningen iets te veel rook van rode fakkels binnen krijgt.

bron: C&EN