Met een simpele microscoop-assay kun je aan iemands bloed zien of hij binnen een paar dagen een hartinfarct dreigt te krijgen. Zo kun je beslissen of ziekenhuisopname wel of niet zinvol is, melden onderzoekers van Scripps Translational Science Institute (VS) in Science Translational Medicine.

Nu worden mensen met pijn op de borst nog naar huis gestuurd wanneer een inspanningstest of een angiogram niets uitwijst, met de boodschap dat het wel mee zal vallen. Valt het niet mee, dan is dat voor alle betrokkenen nogal pijnlijk.

Zo’n hartinfarct wordt meestal veroorzaakt door scheuren van atherosclerotische plaques in de kransslagader. Uiteindelijk leidt dat tot een acute verstopping maar dagen daarvoor komen al endotheelcellen los. Vervolgens fuseren die soms tot grote cellen met wel een stuk of tien celkernen.

Dat een hartinfarct samengaat met grotere hoeveelheden circulerende endotheelcellen (CEC) in het bloed, die bovendien afwijkend zijn qua grootte en vorm, was al eerder gepubliceerd. Maar de Amerikanen hebben voor het eerst een manier bedacht om hier een routinetestje voor de spoedeisende hulp van te maken.

Ze gebruiken er het Veridex CellSearch System voor, een commercieel product dat eigenlijk is ontworpen om uitzaaiende tumorcellen op te sporen. Kort door de bocht werkt het met ijzernanodeeltjes, gekoppeld aan antilichamen die zich specifiek aan die tumorcellen binden. Een magnetisch veld zorgt vervolgens voor de concentratie van die cellen. De hele procedure verloopt automatisch.

In plaats van tumorcellen kun je hier ook CEC’s mee verzamelen. Dat is vooral een kwestie van aangepaste reagentia gebruiken.

De test geeft alleen aan hoe veel CEC’s er in het bloed zitten. Volgens de auteurs blijkt die hoeveelheid vlak voor een hartinfarct minstens een factor 4 hoger te liggen dan bij gezonde mensen, zodat je dan eigenlijk al genoeg weet. Eventueel kun je daarna de CEC’s nog bekijken met fluorescentiemicroscopie om vast te stellen of ze inderdaad te groot en afwijkend van vorm zijn, maar eigenlijk is dat vooral wetenschappelijk interessant.

In een voetnoot wordt vermeld dat laatste auteur Eric Topol er maar vast octrooi op heeft aangevraagd.

bron: Science Translational Medicine