Voor het eerst is het gelukt om een lichtbron in een levende cel te duwen teneinde zijn biochemie van binnenuit te belichten. Kwestie van slimme toepassing van nano-lichtreflectoren, schrijven Stanford-onderzoekers in Nano Letters.

De ‘nanobeam’ van Gary Shambat en collega’s is een paar micrometer lang en enkele tientallen nanometers dik. Hij is opgebouwd uit ultradunne laagjes galliumarsenide (een halfgeleider), afgewisseld met fotonisch kristal dat ‘quantum dots’ bevat. Je plakt hem op het uiteinde van een glasvezel, en als je die aanstraalt komt er licht uit de gaatjes aan de zijkant van de nanobeam.

Omdat galliumarsenide wel eens toxisch zou kunnen zijn voor cellen, verpakte Shambat het geheel voor de zekerheid in een doorzichtig laagje van aluminium- en zirkoonoxide.

Inmiddels is duidelijk dat je deze ‘probe’ inderdaad door een celmembraan kunt duwen zonder dat de cel daar zichtbaar last van heeft. Vervolgens kun je hem dagen laten zitten. Het gaat zelfs goed als de cel zich in de tussentijd deelt: dan neemt één van beide helften de sonde gewoon over.

Als mogelijke toepassing wordt ‘label free protein sensing’ genoemd. Dan zou je de sonde moeten coaten met een antilichaam dat zich aan een specifiek eiwit bindt. Gebeurt dat, dan verschuift de golflengte van het door de quantumdots uitgezonden licht een beetje. Zo kun je zien of het eiwit aanwezig is en kun je zelfs de concentratie meten, zonder dat je de eiwitten zelf van een label hoeft te voorzien.

bron: Stanford