Vetcellen pompen veel meer verschillende eiwitten het bloed in dan tot nu toe werd gedacht, en hun rol bij hart- en vaatziekten, kanker en andere aandoeningen zou dus ook wel eens kunnen zijn onderschat. Dat suggereren onderzoekers van de Universiteit Maastricht in het Journal of Proteome Research.

Dat vetcellen (adipocyten) specifieke eiwitten (adipokinen) afscheiden was al langer bekend. Voorbeelden zijn leptine, dat het hongergevoel regelt, en adiponectine, dat het bloedsuikerniveau helpt controleren.

Maar tot nu toe was dat plaatje verre van compleet wegens gebrek aan mogelijkheden om de eiwitproductie goed te bestuderen. Knaagdieren zijn niet zo geschikt als modelsysteem omdat hun adipokinenhuishouding te veel afwijkt van die van de mens. En menselijk vetweefsel kun je alleen rustig bestuderen in een petrischaaltje, en daarin blijft het niet lang vers. Een belangrijk deel van de eiwitproductie komt namelijk niet van de adipocyten zelf maar van hun stamcel-achtige voorlopers, de preadipocyten. En die zijn in dat petrischaaltje snel uitgedifferentieerd.

Anja Rosenow, Johan Renes en collega’s denken nu de oplossing te hebben gevinden in het Simpson-Golabi-Behmelsyndroom (SGBS), een zeldzame erfelijke aandoening. Preadipocyten van deze patiënten blijken hun differentiatievermogen gedurende 30 generaties te kunnen behouden, terwijl ze verder niet van normale preadipocyten zijn te onderscheiden.

De onderzoekers hebben nu wat weefsel weten te bemachtigen dat onder de huid van een SGBS-baby vandaan kwam, en hebben dat op kweek gezet. Vervolgens volgden ze de eiwitproductie met 2D-gelelectroforese, gevolgd door laserdesorptie/ionisatie-time-of-flight/time-of-flight tandem massaspectrometrie (MALDI TOF/TOF) en vloiestofchromatografie-electrosprayionisatie tandem massaspectrometrie (LC-ESI-MS/MS).

De oogst bestond uit 80 verschillende eiwitten. Daarvan zijn er 6 helemaal nieuw. Van 20 andere was niet bekend dat ze ook door vetcellen worden aangemaakt.

De ondezoekers beperken zich tot de conclusie dat SGBS-cellen een bruikbaar modelsysteem voor adipokinenonderzoek lijken te zijn. Dat uit dat onderzoek wel eens heel interessante nieuwe inzichten zouden kunnen komen, ligt voor de hand.

bron: American Chemical Society