De huidige 3D-printers gebruiken veelal ‘hars’ gebaseerd op fossiele grondstoffen en zijn zodoende niet duurzaam. Jarno Guit, Vincent Voet en collega’s van de NHL Stenden Hogeschool zochten daarom een alternatief en vonden die in de multifunctionele sojaboon.

De olie uit sojabonen epoxideerden ze eerst, waarna ze de epoxides met methacrylzuur (2-methylpropeenzuur) in verschillende verhoudingen lieten reageren om verschillende soorten hars te krijgen. De varianten gebruikten ze vervolgens voor het foto-3D-printen van drie centimeter hoge torens uit een schaakspel, alsook het logo van de hogeschool. Afhankelijk van de verhoudingen en de gebruikte monomeren en oligomeren hadden de geprinte structuren andere eigenschappen.

Zo heeft de hars mét methacrylzuur een hogere treksterkte en stijfte dan de hars zonder extra methylgroep, dus met acrylzuur. Ook onder de verschillende methacryl-oligomeren zat verschil. Bij minder methacrylgroepen was er minder cross-linking en was de elasticiteitsconstante lager, maar de hardheid ging juist omhoog. Je kunt de hars in een commerciële digital light processing-3D-printer gebruiken. ‘Het uiteindelijke doel is om een product te ontwikkelen dat biogebaseerd én recyclebaar is’, aldus Voet in een persbericht.

_{Guit, J., et al. (2020). ACS Appl. Polym. Mater. 2(2)}