Voor het eerst is het gelukt om een bacterie ‘aan de praat’ te krijgen nadat haar eigen DNA was vervangen door een volledig synthetische streng. Nu was het nog een exacte kopie van het DNA van een verwante soort maar de volgende keer is het misschien wel een eigen ontwerp, zo suggereren Craig Venter en z’n team op de website van Science.

In recordtijd slaagde het concurrerende tijdschrift Nature er in om de felicitaties (hoewel…) van acht medewetenschappers het internet op te slingeren.

In een reageerbuisje (zoals men dat kort door de bocht pleegt te noemen) bouwden Venters medewerkers het genoom na van de bacterie Mycoplasma mycoides. Dat bouwden ze in in een ‘leeggehaalde’ cel van Mycoplasma capricolum, die daarna niet alleen tot leven kwam en zichzelf vermenigvuldigde, maar ook de eiwitten ging produceren die je van M.mycoides verwacht.

Omdat het genoom van M.mycoides uit 1,08 miljoen basenparen bestaat en de huidige assemblagetechnieken niet veel verder komen dan fragmenten van 1.000, pasten de onderzoekers een slimme truc toe. Laat een gespecialiseerd bedrijf het genoom namaken in stukjes van 1.080 basenparen, die telkens 80 paar overlap met het volgende stuk vertonen. Introduceer 10 opeenvolgende fragmenten in een gistcel. Laat die door het natuurlijke DNA-reparatiemechanisme van de gist aan elkaar zetten tot één lang stuk. Verwijder het resultaat, herhaal de procedure nog 9 maal, en ga met de 10 opeenvolgende fragmenten van 10.080 basenparen naar een volgende gistcel. Etcetera, etctera (toegegeven, in de praktijk is het wel wat gecompliceerder).

Om het synthetische DNA te kunnen onderscheiden van dat van de echte M. mycoides, werden voor de zekerheid vier afwijkende stukjes ingebouwd in een paar niet zo essentiële genen.

Het experiment gaat net iets verder dan Venters vorige mijlpaal. Toen werd M.capricolum opgeknapt met een kloon van het DNA van M.mycoides.

De volgende stap is om het synthetische DNA niet te kopiëren van een bestaande bacterie, maar het op de tekentafel samen te stellen uit de genen die je zelf denkt nodig te hebben om zo’n eencellige in leven te houden.

Plus uiteraard een paar genen die zorgen dat hij JOUW grondstoffen omzet in de producten die JIJ op de markt wenst te brengen.

“As synthetic genomic applications expand, we anticipate that this work will continue to raise philosophical issues that have broad societal and ethical implications. We encourage the continued discourse”, zo besluit Venter zijn publicatie. Goed dat hij het zelf ook doorheeft.

bron: AAAS