Canadese onderzoekers willen bacteriën inzetten als nanorobotjes tegen kanker. Als ze zuurstofarm water kunnen opzoeken kunnen ze ook de zuurstofarme krochten van een tumor vinden, luidt de redenering.

Het gaat om de MC1-stam van Magnetococcus marinus. Deze ‘magneto-aerotactische’ bacterie zoekt van nature de grens tussen zuurstofrijke en zuurstofarme waterlagen op. Als hij eenmaal in de buurt is gebruikt hij een ‘aerotactisch’ sensorsysteem om de optimale (lage) zuurstofconcentratie op te zoeken. Is er geen concentratiegradiënt te bespeuren, dan vergroot ‘magnetotactische’ navigatie zijn kans om er alsnog een te vinden: dankzij een keten van nano-ijzeroxidekristalletjes kan hij het aardmagnetisch veld volgen, zodat hij tenminste niet in kringetjes rond zwemt.

Het idee van Sylvain Martel en collega’s is nu dat je zulke bacteriën in de bloedbaan spuit, in de buurt van de tumor. Met een extern magnetisch veld, dat net iets sterker is dan dat van de aarde, leid je ze naar de exacte locatie. Zijn ze daar eenmaal, dan zouden ze vanzelf het zuurstofarme binnenste van de tumor moeten opzoeken.

Daarbij geef je ze op de een of andere manier een geneesmiddel mee. De Canadezen verpakten het in vetbolletjes (liposomen) die ze via covalente bindingen vastmaakten aan de buitenkant van de bacteriën. Maar ongetwijfeld zijn daar ook andere oplossingen voor te verzinnen.

In Nature Nanotechnology wordt deze week verslag gedaan van proeven met muizen met een verzwakt immuunsysteem. Die suggereren dat het idee inderdaad werkt.

Onbekend is hoe lang het gaat duren eer men het op mensen durft uit te proberen; er zijn geen aanwijzingen dat je ziek kunt worden van Magnetococcus marinus, maar een beetje eng is het wel.

bron: Polytechnique Montréal