Het bekende ‘zeewierbiopolymeer’ natriumalginaat vormt met ferulazuur een dunne eetbare film die niet alleen je voedingswaren vers houdt maar ook nog eens als antioxidant werkt. In het Journal of Food Engineering presenteerde een Indisch-Russisch team het werk.

Hoe houd je voedsel zo lang mogelijk vers? De plastic verpakkingen die we tegenwoordig om fruit, vlees of andere producten stoppen, zijn natuurlijk niet duurzaam, en beschermen ook lang niet altijd tegen bederf of kwaliteitsverlies.

Babu Bhagath Yerramathi, Grigory Zyryanov en collega’s van onder andere de Sri Venkateswara Universiteit in India en de Oeral Federale Universiteit in Rusland experimenteerden voort op voedselfilmverpakkingen die al eerder op basis van het zeewierbiopolymeer natriumalginaat uit zeewier zijn gemaakt. Zij combineerden de filmvormende functie van de polysacharide met ferulazuur via crosslinking.

De resulterende film is transparant, stabiel en sterker dan de originele zeewierfilm door de gevormde crosslinks. En voedingswaar blijft langer vers.

Dat komt omdat ferulazuur van zichzelf een antioxidant is. De onderzoekers testten daarom die antioxidante werking in de film doorsijpelt door het bloot te stellen aan difenyl-1-picrylhydrazyl en Fe(III)-ionen. Bij een iets verhoogde concentratie ferulazuur bleek de film deze componenten inderdaad te reduceren. De film gaat dus ook de oxidatieve processen tegen die fruit en ander voedsel minder vers maken.

Hoewel de eetbare film niet van zichzelf antibacterieel of antiviraal werkt, zou je componenten uit knoflook of gember kunnen toevoegen die dat van nature wel hebben, laat Zyryanov in een persbericht weten.

Ander positief nieuws is dat je het op grote schaal kunt produceren in bijvoorbeeld een polymeerproductiefabriek, zolang die maar aan de kwaliteitseisen van voedselproductie voldoet. Het lijkt dus een kwestie van tijd voor zowel de kippendijtjes als de peren een doorzichtig, eetbaar en in water oplosbaar laagje over zich heen gedrapeerd krijgen.

_{Yerramathi, B.B. et al. (2021) Journal of Food Engineering 301(7)}