Toxiciteit van losgeslagen histonen altijd onderschat

Histonen uit beschadigde cellen zijn er de oorzaak van dat ernstig gewonde patiënten vaak doodgaan aan een ‘cascade’ van inwendige bloedingen die met de oorspronkelijke verwonding niets te maken lijken te hebben. En als je dat eenmaal weet kun je die mensen helpen met een medicijn dat die histonen uit de bloedbaan haalt, zo schrijven Charles Esmon en collega’s (Oklahoma Medical Research Foundation) op de website van Nature Medicine.

Ze zeggen zelfs al een monoklonaal antilichaam in handen dat bij muizen ‘veelbelovende’ resultaten geeft zonder bijwerkingen. En aangezien alle zoogdieren zo’n beetje dezelfde histonen hebben, zou het ze niets verbazen als hetzelfde antilichaam ook bij mensen werkt.

Histonen zijn eiwitten die als een soort klosjes dienen voor het DNA in de celkern, en die essentieel zijn voor de regulering van genetische expressie. Wanneer de celkern beschadigd raakt, door verwonding of infectie, kunnen de histonen ‘los’ ion de bloedbaan terechtkomen. En tot verrassing van de onderzoekers uit Oklahoma blijken ze dan behoorlijk toxisch te zijn. Ze breken namelijk de bekleding van de bloedvaten af, met inwendige bloedingen of vochtophoping als gevolg.

Ze kwamen daar achter toen ze het bloed van muizen met een ernstige bloedvergiftiging (sepsis) onderzochten, en ontdekten dat dat veel meer histonen bevatte dan normaal. Achteraf blijkt dat bij apen en mensen ook zo te zijn.

Het antilichaam in kwestie is ooit ontdekt door Marc Monestier (Temple University) in een muis met een autoimmuunziekte. Ook bij mensen met zo’n aandoening zie je soms dat die antilichamen aanmaken tegen eiwitten in hun eigen celkern, maar tot nu toe snapte niemand echt waarom. Esmon denkt nu dat het gewoon een heel oud verdedigingsmechanisme is tegen infecties.

bron: OMRF, BBC News