Miniaturisering en integratie in bestaande elektronica zijn de sleutel naar grootschalige toepassing van memristors; programmeerbare weerstanden die geheugen en processor combineren in computers. Zowel vanuit Groningen als de VS komen onderzoekers nu met methodes om meer uit hun memristors te halen.

Alle normale computers gebruiken een Von Neumann-architectuur. John von Neumann, Hongaars-Amerikaans wiskundige , stelde deze architectuur in 1945 voor en we gebruiken hem nog steeds. In een Von Neumann-architectuur zijn geheugen en processor fysiek gescheiden. De computer leest de data en programma-instructies uit het geheugen, stuurt deze naar de processor, de processor doet een berekening en stuurt het antwoord terug naar het geheugen. Deze constante dataoverdracht kost tijd en energie. Hoe snel de processor ook is, hij zal moeten wachten op de data en instructies uit het geheugen. Dit noemen we de Von Neumann-bottleneck. Voor moderne toepassingen gaat het grootste deel van het energieverbruik naar data-overdracht in plaats van naar het berekenen zelf.