Die terugwinning gaat traditioneel met monoethanolamine, dat CO₂ bindt. Je werkt met twee kolommen die periodiek van rol wisselen. Terwijl het amine in de ene kolom bij lage temperatuur CO₂ absorbeert, verwarm je de andere tot ruim 100 ºC. Het evenwicht van de reactie verschuift dan, en de CO₂ komt weer los.

Wil je ooit weer koolwaterstoffen maken van die CO₂, zul je sowieso waterstof moeten toevoegen die je apart genereert door water te splitsen met groene stroom. En de suggestie van Hiroshi Machida en collega’s van de universiteit van Nagoya is nu om H₂ niet te injecteren in de reactor waar CO₂ daadwerkelijk wordt omgezet, maar onderin de amine-kolom die op dat moment wordt geregenereerd. Zo verlaag je daar de partiële CO₂-dampspanning, waardoor de desorptie makkelijker verloopt en je bij lagere temperatuur kunt werken. Met vier H₂’s op één CO₂, de ideale verhouding om methaan (en water) te maken, kom je uit op 85 ºC.

Het kan nog lager door een andere wijziging, waarover Machida eerder publiceerde. Daarbij vervang je de monoethanolamine-oplossing door een phase-change solvent dat een aparte vloeistoffase vormt zodra ze verzadigd is met CO₂. Alleen die CO₂-rijke fase regenereer je, het achtergebleven CO₂-arme solvent gaat zo terug de kolom in.

Als je dit combineert met de vervroegde H₂-inspuiting, kun je volgens Machida terug naar ongeveer 60 ºC. Zo zou je uitkomen op een energieverbruik van minder dan 1 GJ per ton CO₂, terwijl je nu nog op minstens 3 GJ per ton moet rekenen.

_{Machida, H. et al. (2020). ACS Sustainable Chem. Eng. 8(23)}