Macromoleculen in de vorm van spaakwielen zijn misschien wel ideale lichtbronnen voor organische leds. Het licht dat er uit komt is namelijk niet gepolariseerd, schrijven onderzoekers van de University of Utah in Nature Chemistry.

Nadeel van hun ‘rotelle’ (de naam verwijst naar een obscuur type pasta) is wel dat de synthese een heidense klus is. Volgens laatste auteur John Lupton is praktische toepassing dan ook ‘quite a way down the road’’.

Hij en zijn collega’s presenteren de wieltjes als een model voor de interactie van pi-orbitalen. Ze stellen dat er eigenlijk maar heel weinig bekend is van de manier waarop de elektronen uit die orbitalen door kleinere lichtgevende moleculen heen ‘dansen’. Het idee lijkt te zijn dat ze in een groot ringvormig molecuul langer onderweg kunnen blijven zonder op een uiteinde stuk te lopen, zodat je tijd wint die je nodig hebt om het proces te volgen.

Mooi meegenomen is dat in dat grote molecuul de fragmenten, die licht kunnen genereren, talrijk zijn en in alle richtingen zitten. Zelfs als elk fragment gepolariseerd licht genereert, schijnt de som van al die bronnen alle kanten uit. Gevolg is dat een kleiner deel van dat licht ‘gevangen’ blijft zitten in inwendige reflecties, wat de efficiëntie ten goede komt.

Over de fundamentele kennis, die het model geacht werd op te leveren, is de publicatie intussen een beetje vaag. De belangrijkste conclusie lijkt te zijn dat zo’n molecuul totaal willekeurig reageert op externe prikkels en dat de auteurs nog steeds niet snappen wat er dan precies gebeurt.

bron: University of Utah