Halverwege zijn carrière vond Cees Dekker zichzelf opnieuw uit. Na jaren van keiharde fysica verlegde hij zijn blik rond de millenniumwisseling naar de ‘nanobiologie’. Een term die hij en passant zelf bedacht, overigens.

Nanowetenschapper Cees Dekker is een aimabele en flamboyante man ­die jonger oogt dan de 62 jaar die hij is – modieuze bril, psychedelisch overhemd, innemende lach – maar geen man die tijd verspilt. Hij neemt de tijd, maar niet meer dan nodig. Vragen die hij minder interessant vindt, wuift hij weg of hij gaat er razendsnel met een standaard antwoord doorheen; vragen waar hij wél door geboeid is, onderbreekt hij soms halverwege om enthousiast alvast te beginnen met vertellen. Alsof de tijd hem op de hielen zit en hij niet kan wachten me te laten delen in al dat moois wat zich afspeelt in en buiten zijn lab.

De Delftse biofysicus – al jaren een van de meest geciteerde wetenschappers van Nederland – neemt zijn verantwoordelijkheid om bij te dragen aan het uitleggen en populariseren van zijn werk op de grens van fysica en biologie dan ook uiterst serieus en duikt regelmatig op in de media; als het niet is om te praten over zijn werk dan wel over de relatie tussen wetenschap en zijn christelijk geloof. Daarnaast vond hij tijd om diverse boeken te schrijven, bijna veertigduizend tweets te versturen en leiding te geven aan een succesvolle onderzoeksgroep aan de Technische Universiteit Delft. ‘Het voelt niet als werk’, zegt hij daarover. ‘Ik ben gewoon ontzettend nieuwsgierig.’