Arme Europese economie. Van de € 800 miljard, die Brussel er de laatste tijd in heeft gepompt, schijnt € 700 miljard nog bij de banken te liggen.

Nu die geen rommelhypotheken meer mogen uitdelen weten ze kennelijk niet meer wat ze met hun geld moeten doen. In elk geval niets dat volgens hun eigen risico-algoritmes minder verliesgevend uitpakt dan bonussen uitdelen of oppotten en negatieve rente dokken.

Ze zouden het ook in de Nederlandse chemie kunnen steken. Al jaren heeft die de banken niet eens nodig om elk investeringsplan stuk te rekenen: of de olie is te duur, of ze is te goedkoop. Ooit had ze een voorsprong op de rest van de wereld, nu dus niet meer. Onlangs (zie pagina 7) gaf ex-Shellbaas Rein Willems de bedrijven in Rotterdam en omstreken een laatste kans: nú energie- en afvalstromen bundelen en overschakelen op biomassa, of binnenkort moeten sluiten wegens niet duurzaam en/of grootschalig genoeg.

Willems kent het wereldje als zijn broekzak. Zijn ideeën over een centrale bioraffinaderij zijn wat vaag, maar de rest is technisch prima te doen. Het is tevens het hoogst haalbare, zolang de vervanging van productie-installaties onbespreekbaar blijft. Maar het zit er dik in dat ook dit plan strandt op gebrek aan risicobereidheid.

En dan te bedenken dat die risico’s grotendeels worden berekend door chemisch technologen. Niet alleen binnen de chemie zelf maar óók bij de banken die dol zijn op ingenieurs, omdat die zo goed zijn in rekenen en algoritmes schrijven.

Hoog tijd om wat mollen los te laten. Het moet niet moeilijk zijn die algoritmes een beetje te tweaken zodat ze investeringen in de chemie ineens wél rendabel laten lijken. Zo red je de Botlek uit het sterfhuis, en het risico dat de zakkenvullers aan de top het ooit door krijgen is nihil. Die kunnen immers niet rekenen.