Als docent scheikunde bij een hbo-opleiding forensisch onderzoek heb ik te maken met studenten die niet per se voor de chemie hebben gekozen. Wij leiden dan ook geen chemici op, maar forensisch onderzoekers met een sterke chemische basis.

Al zijn er genoeg studenten die het vak bij binnenkomst al waarderen, probeer ik toch altijd mijn vergaande enthousiasme voor dit vak, los van het belang voor het latere werkveld, aan alle eerstejaars over te brengen.

Middels demonstraties en een scala aan voorbeelden van chemie in hun belevingswereld zet ik de toon: ‘Lekker met zelf gebrouwen biertjes in de hand bij een vuurkorf zitten, na te hebben gebarbecued en de vaatwasser met vieze vaat aangezet te hebben, om de volgende dag met koppijn en een paracetamolletje op de scooter weer richting school te gaan.’ Herkenbaar scenario, vol met pure chemie.

Dit laatste benadruk ik dan ook met klem: we houden collectief vaak van chemische verschijnselen, dus omarm het vak. Als klap op de ‘vuurpijl’, presenteer ik de studenten naast de leerdoelen voor het tentamen een overkoepelend, persoonlijk doel: wanneer zij bij de jaarwisseling, even lekker vrij en weg van school, het nieuwe jaar inluiden, wens ik dat ze bij al dat vuurwerk even, heel even, aan mij denken (immers: pure chemie!).

Wat in eerste instantie in ongeloof en gelach resulteert, een heerlijk college om te geven, komt gaandeweg het blok bij steeds meer studenten de schokkende constatering dat ik weleens gelijk kan gaan hebben: ‘Marc, ik heb dus het gevoel dat ik straks echt aan chemie en jou moet denken.’ Schitterend. Dit heeft al twee jaar op rij geleid tot studenten die daadwerkelijk bij de jaarwisseling, kort na 0.00 uur, lachend mijn ‘Pure chemie!’-kreet of soortgelijke boodschappen met mij en/of elkaar delen via app, mail of de onlinevakpagina. De chemie, al is het voor even, omarmd. Dit soort ervaringen maakt lesgeven in dit mooie vak aan zo’n groep jongvolwassenen prachtig werk. Gelukkig nieuwjaar!