Omdat ik dit jaar vijf bruiloften heb, waaronder die van mezelf, vond ik het wel tijd om te investeren in wat mooie make-up. Ik draag het regelmatig, maar bij het kopen ervan ben ik snel overweldigd door alle opties. Daarom wilde ik het graag simpel houden: geen voorkeur voor een merk of een specifieke eigenschap (matterend, waterproof, verlengend, anti-aging, et cetera).  

Mijn enige eis was dat ik iets zonder microplastics wilde kopen – kleine deeltjes plastic die veel worden gebruikt in cosmetica, als bijvoorbeeld scrub of om de textuur te verbeteren. Dat leek me niet al te moeilijk, er is tegenwoordig immers zoveel aandacht voor dit onderwerp.  

Ik stapte de gigantische make-up winkel binnen en was meteen optimistisch gestemd. De schappen stonden vol met producten met trotse labels als natural en eco-friendly. Oogschaduw met een duurzaamheidskeurmerk, mascara in een gerecyclede kartonverpakking, lipgloss met natuurlijke ingrediënten. Ik liep naar het merk dat in neonletters claimde ‘goed voor onze gezondheid, ons welzijn, de samenleving en de planeet’ te zijn en kreeg steeds meer het gevoel dat make-up niet alleen leuk is voor op een bruiloft, maar ook nog eens onze hele wereld zou gaan redden. 

‘Ik las de ingrediëntenlijst en tussen die natuurlijke oliën en bio-based vezels zag ik toch polyethyleen staan’ 

Helaas weet ik te veel van wetenschap en communicatie om het hierbij te laten, gewoon dit product te kopen en blij naar huis te gaan. Ik las de ingrediëntenlijst en tussen die natuurlijke oliën en bio-based vezels zag ik toch polyethyleen staan. Ik ging zo de rest van de winkel door, scande de producten met de anti-microplastics-app, zocht achtergrondinformatie en reviews, deed diepte-interviews met het winkelpersoneel.  

Zonder overdrijven heb ik zo uren gezocht. Nadat ik deze hele literatuurstudie had voltooid bleek er in de hele winkel niet één foundation of mascara te zijn zonder microplastics. Interessante wetenschappelijke conclusie, maar het stemt me niet vrolijk. Niet één merk dat claimt natural of eco-friendly te zijn, of een “plasticvrije” verpakking heeft, neemt ook de moeite om daadwerkelijk het plastic uit het product zelf te halen. Ik hoef helemaal geen vegan, natural, bio-based fibers en organic sheabutter. Ik wil gewoon geen plastic in mijn poriën smeren.  

Uiteindelijk slaagde ik in de minst hippe reformwinkel die ik kon vinden. Tussen het gebroken lijnzaad en de biologische kruidenthee was er toch de mascara die ik zocht. Op de verpakking of in de winkel werd dat nergens aangegeven, terwijl het blijkbaar een unicum is.   

Dat investeren in make-up is in ieder geval gelukt – maar voornamelijk in tijd.