Afgelopen week kreeg ik op LinkedIn het verwijt dat ik als ‘arrogante wetenschapper vastzat in mijn opvattingen’ en dat ik de belangrijkste eigenschap van de wetenschap met voeten trad, namelijk het vermogen om van mening te veranderen op basis van nieuwe data. Het ging – uiteraard – over covid, het onderwerp dat gezinnen verdeelt, samenlevingen polariseert en het slechtste in de online-mens naar boven brengt.

Ik merk dat ik wat vaker op LinkedIn rondkijk sinds ik vorig jaar mijn Facebook-account heb opgedoekt. Ik word daar niet altijd vrolijk van. De inhoud van het ‘professionele’ platform lijkt uit grofweg vier delen te bestaan: irrelevante gepromote berichten (‘heeft u belangstelling voor medium-voltage switchgear panels?’), schrijfsels van dezelfde roeptoeters die Twitter en Facebook vervuilen met ongenuanceerde desinformatie, mensen die elkaar feliciteren met een resultaat/baan/rapport/etc. wat niemand anders interesseert (echt gelezen: mensen die Loeki de Leeuw feliciteren met zijn vijftigste verjaardag), en dan de daadwerkelijk interessante content: het delen en becommentariëren van inzichten, resultaten en andere wijsheden. En soms vloeien die vier arbitraire categorieën overigens moeiteloos in elkaar over.