Van tevoren leg je de vrouwen die meedoen aan het onderzoek uit, dat ze misschien een schijf siliconen onder hun tepel geschoven krijgen, misschien ook niet. De helft van de vrouwen krijgt nu werkelijk de prothese, de andere helft niet - dit op basis van puur toeval, want de twee groepen moeten volstrekt vergelijkbaar zijn. Zelf mogen de vrouwen na afloop niet weten of ze al dan niet een prothese onder de leden hebben, anders bestaat er een risico op placebo-effecten.

Als we heel streng in de leer zijn, mag de chirurg trouwens óók niet weten of de vrouw nepborsten heeft gekregen. In de praktijk zal dat wellicht wat lastig zijn, maar soit. Vervolgens houd je een jaar of vijftien nauwlettend de gezondheid van alle vrouwen in de gaten. Als de vrouwen mét prothesen aanzienlijk meer klachten ontwikkelen dan de vrouwen zonder, weet je vrij zeker dat de nepborsten hiervan de oorzaak zijn. Schrijf een artikel, publiceer het in Nature, klaar.

Natuurlijk is zulk onderzoek onuitvoerbaar en totaal onethisch. In de praktijk moeten we het daarom doen met onderzoeken naar vrouwen die al siliconenborsten hebben. Hun gezondheid vooraf is onbekend en vaak nemen ze deel aan het onderzoek, juist omdát ze klachten hebben. Dat vertekent vrijwel zeker de uitkomsten. Door deze en andere methodologische obstakels staat momenteel niet onomstoten vast welke gevolgen siliconenprothesen hebben voor de gezondheid van het lichaam waarin ze hangen.

Er zijn experts die behoorlijk goede redenen hebben om te claimen dat vrijkomende siliconen allerlei narigheid kunnen veroorzaken: chronische vermoeidheid, ontstekingen, cognitieve problemen en ga zo maar door. Tegelijkertijd zijn er wetenschappers die uitstekende redenen hebben om hieraan zwaar te twijfelen. Zij komen met grootschalige studies op de proppen die geen verbanden vinden tussen de klachten en de siliconenborsten. Wie te geloven?

Ik type deze vraag op een dag dat ik juist het laatste interview over dit onderwerp heb afgerond. ‘Hoe zit het nu echt met die siliconenborsten’ mailde de redacteur van een landelijk tijdschrift me, ‘zoek jij dat eens uit.’

Jonathan Foster, een voormalig verslaggever van The Independent, deed ooit de inmiddels beroemde uitspraak: ‘Als iemand zegt dat het regent en een ander zegt dat het droog is, is het niet de taak van de journalist om ze beide te citeren. Het is zijn of haar taak om naar buiten te gaan en uit te zoeken wie er gelijk heeft.’ Helaas is wetenschap vaak een moeizaam proces van duwen tegen deuren naar buiten, soms de verkeerde. Aan mij de twijfelachtige eer om dat in twee pagina’s uit te leggen.