Tijdens de coronaperiode, uiteraard online, kwam op LinkedIn de introvert vs. extravert-discussie op. ‘De introverten’ vertelden hoe het voor hen is om te werken in een omgeving waar je bent omringd/overheerst door ‘de extraverten’. Daar zaten tot nadenken stemmende, ontroerende en geestige bijdragen tussen, maar zoals dat gaat op de socials wordt het al snel een soort wedstrijd wie het meest introvert is en de allermoeilijkste dingen heeft meegemaakt om toch maar zoveel mogelijk duimpjes/hartjes/’wat goed dat je dit deelt’-reacties te krijgen. Met weer de voorspelbare lompe commentaren tot gevolg.

Zonde, want volgens mij is het in ieders belang dat we in onze (werk)omgeving oog hebben voor elkaars (én zeker ook onze eigen) sterke en zwakke punten. Dan kun je zo optimaal mogelijk samenwerken en hoef je ook niet meteen in een kramp te schieten als het een keer wel botst en knalt.

Maak niet overal zo’n punt van, denk ik vaak

Geef elkaar een beetje de ruimte, neem niet alles persoonlijk op, leg niet meteen bergen zout op allerlei (mogelijke) slakken en kijk ook eens kritisch naar jezelf — dan komen we volgens mij een heel eind, zonder dat we onszelf laten verleiden tot het opstellen van beleidsmaatregelen, protocollen, richtlijnen en wat je nog meer kunt verzinnen, die ons voorschrijven hoe we ons moeten gedragen. Maak niet overal zo’n punt van, denk ik vaak.

En ja, dat is vast te makkelijk geredeneerd, maar ik denk echt dat we over veel zaken juist onnodig moeilijk doen. Dus toen ik in Nature Chemistry stuitte op een bijdrage van Bruce Gibbs (die ik altijd graag lees) getiteld: The chemical sciences need introverts too, dacht ik meteen: “Wat nou weer?” Maar juist als je dat denkt, moet je verder lezen. En dat was de moeite waard. Gibbs zet geestig (“the Freddy Mercury extravert-ometer”), weloverwogen en tegelijkertijd scherp neer waarom de introvert vs. extravert-blik belangrijk is als je kijkt naar de trends in de manier waarop we chemisch onderzoek organiseren en financieren.

Een duidelijke trend is richting Big Science: steeds grootschaliger programma’s, projecten en consortia. Typisch een ontwikkeling waarin de extraverten floreren, aldus Gibbs. Veel mensen, veel netwerken, veel prikkels, veel jezelf laten horen. En hoewel hij onderkent dat samenwerken voor allerlei complexe vraagstukken, ook in de chemie, noodzakelijk is, waarschuwt Gibbs voor het verlies van het ‘kleine’; de rust, de focus en de soms wat meer solitaire diepgang die ook nodig is om wetenschappelijke grenzen te verleggen en juist met verrassende ideeën te komen die de boel lekker opschudden.

De extraverte, Big Science consortia zijn de containerschepen: robuust, sterk en in staat om grote volumes te verstouwen. De ‘introverten’ zwermen er in kleine wendbare bootjes omheen en zijn in staat om de moeilijke locaties te bereiken en daardoor opzienbarende ontdekkingen te doen. Beide hebben we nodig, aldus Gibbs. Daarom moeten de grote schepen over de rand blijven kijken of ze niet over de rest heen walsen. En mijn duit in het zakje voor de kleine bootjes; maak gebruik van je wendbaarheid en pak die kans op avontuur.