Wat is het probleem eigenlijk?

Je hebt vast weleens gehoord dat cryptomining een energieverslindend monster is. Vooral de bekende Proof of Work (PoW)-methode, gebruikt door grootheden zoals Bitcoin, kost bakken met stroom. Wereldwijd wordt hierdoor een ecologische voetafdruk veroorzaakt die je eerder zou verwachten van een klein land dan van een stel digitale muntjes.

Dus, hoe kunnen we dit slimmer aanpakken? En wat heeft chemie hier in hemelsnaam mee te maken? Nou, een heleboel. Want de wetenschap is druk bezig met het ontwikkelen van materialen en processen die cryptomining een stuk efficiënter kunnen maken.

Hierbij moeten we meteen wel een kanttekening maken: het is een feit dat sommige bestaande munten zoals Bitcoin inderdaad aan hun energieconsumptie moeten werken, maar als je kijkt naar nieuwe cryptomunten, is het wel duidelijk dat deze gebruikmaken van veel zuinigere en alternatieve systemen – maar hierover later meer.

Chemie als geheim wapen

We staan er vaak niet bij stil, maar chemie is overal. Neem bijvoorbeeld groene oplosmiddelen. Traditionele chemische processen gebruiken vaak schadelijke stoffen, maar groene oplosmiddelen, zoals bio-gebaseerde vloeistoffen, zijn veel minder belastend voor het milieu.

Als we deze technieken toepassen in de technologie achter cryptomining, kunnen we bijvoorbeeld efficiëntere hardware ontwikkelen die minder energie slurpt. Dat klinkt als muziek in de oren, toch?

Denk bijvoorbeeld aan het gebruik van zogenaamde ‘phase-change materials’. Dit zijn materialen die warmte kunnen opslaan en hergebruiken, wat enorm handig is bij de koeling van die bloedhete mining-rigs. Je wil immers geen hal vol computers die stroom staan te vreten, toch?

Nieuwe mechanismen, nieuwe kansen

Naast chemische innovaties zien we ook verschuivingen in de manier waarop crypto werkt. Zo experimenteren steeds meer projecten met alternatieve consensusmechanismen, zoals we daarnet al even aanhaalden. Wat betekent dat? Nou, in plaats van de energieverslindende PoW-methode worden nieuwe methoden zoals Proof of Space (PoS) en Directed Acyclic Graphs (DAG) gebruikt.

Neem Chia als voorbeeld. Chia gebruikt geen brute kracht zoals Bitcoin, maar draait op opslagcapaciteit. Het idee: je gebruikt vrije ruimte op je harde schijf om mee te doen aan het netwerk. Dat scheelt gigantisch in energieverbruik. Nano, een ander voorbeeld, gebruikt een DAG-systeem waarbij transacties in een soort webstructuur worden verwerkt, zonder dat enorme rekenkracht nodig is. Slim, toch?

Wat is de rol van chemie hier?

Oké, leuke techniek en slimme oplossingen, maar waar komt chemie dan écht om de hoek kijken? Nou, chemici werken bijvoorbeeld aan betere batterijtechnologie. Batterijen die langer meegaan en minder zeldzame grondstoffen nodig hebben, zijn een gamechanger voor mining-installaties. Zo zijn er ook bio-gebaseerde materialen in opkomst die elektronica efficiënter maken.

Daarnaast kunnen nanotechnologie en nieuwe koolstofmaterialen, zoals grafeen, zorgen voor nog kleinere en krachtigere chips. En minder energie betekent lagere kosten en een kleinere impact op onze planeet. Win-win!

Is duurzame cryptomining de toekomst?

Gaan we met al deze innovaties een toekomst tegemoet waarin crypto helemaal duurzaam is? Nou, laten we zeggen dat de weg ernaartoe spannend is. Chemie biedt fantastische kansen, maar het vergt nog veel onderzoek, samenwerking en ja, ook geld. Toch laten voorbeelden zoals Chia en Nano zien dat we de goede kant opgaan.

Het idee dat de wereld van cryptocurrency volledig losstaat van de ‘ouderwetse’ wetenschap, klopt gewoon niet. Chemie en blockchain hebben elkaar gevonden, en samen kunnen ze iets bijzonders bereiken.