‘Ik weet dat het niet werkt, maar ik wil het toch proberen’, zei Errikos Kounalis (Universiteit Utrecht) tegen zijn begeleider. Zo maakte hij geheel onbedoeld een zogenoemd gefrustreerd Lewis-trio, een ligand-metaalcomplex dat tot nog toe alleen maar als theoretisch concept in de literatuur bestond. 

Gefrustreerde Lewis-paren (frustrated Lewis pairs, FLP’s) bestaan uit een elektrondichtheid-accepterend Lewis-zuur en een elektrondichtheid-donerende Lewis-base die samen in een sterisch gehinderde, ofwel gefrustreerde, structuur zitten. Het ‘oplossen’ van die frustratie kan chemische reacties katalyseren; in 2006 splitsten de eerste FLP-onderzoekers er waterstof mee. Sindsdien is het veld flink gegroeid en blijken er heel veel (katalytische) reacties mogelijk.

Maar Errikos Kounalis, promovendus in de groep van universitair hoofddocent Danny Broere aan de Universiteit Utrecht, was in eerste instantie met heel iets anders bezig. Tijdens zijn masterstage – die hij eveneens bij Broere liep – ontwikkelde Kounalis een ligand om twee metaalatomen vlakbij elkaar te plaatsen. ‘Het was perfect voor de latere, “zachtere” overgangsmetalen volgens de hard and soft acids and bases-theorie’, vertelt Broere. ‘Je kunt het zien als een ligand met twee parkeerplekken, waarbij er twee zachte metalen konden parkeren.’