We zien hier een SEM opname van een flink gerimpeld theeblad. De opname is gemaakt door een team van Northwestern University dat niet zozeer interesse had in het zetten van het lekkerste kopje thee, maar in het adsorptievermogen van de theebladeren. En dan specifiek het vermogen om (zware) metalen zoals lood en cadmium uit het water te binden.  

Ze onderzochten niet alleen verschillende soorten thee, maar keken ook naar de invloed van tijd voor ‘trekken’ van de thee, van de temperatuur van het water en van het materiaal van de theezakjes. Fijngemalen theebladeren in cellulose theezakjes die lange tijd kunnen trekken bleken het meest effectief in het adsorberen van lood en cadmium uit water. De temperatuur van het water maakt niet veel verschil, maar de tijd des te meer.

Hoe langer de thee kan trekken, hoe meer metalen worden gebonden. In deze experimenten bleken de theebladeren in staat om 15% van het lood uit het water op te nemen. De in deze studie gebruikte metaalconcentraties in het water zijn overigens niet relevant voor Nederlands of Belgisch drinkwater, daar speelt dit probleem niet. Sowieso waarschuwen de onderzoekers dat theezetten niet moeten worden gezien als een nieuwe manier om water te filteren. Tegelijkertijd zien ze wel aanknopingspunten om verder te onderzoeken of de consumptie van thee een verklaring kan zijn waarom sommige regio’s minder gezondheidsproblemen hebben die zijn gerelateerd aan de inname van zware metalen.  

Benjamin Shindel, et al., Brewing clean water: The metal-remediating benefits of tea preparation, ACS Food Science & Technology (2025), doi:10.1021/acsfoodscitech.4c01030