Als kind was Tess van Eeden al gefascineerd door duurzaamheid. Toen ze elf jaar oud was wilde ze een schoolkrant starten en haar eerste stuk ging over klimaatverandering en zeespiegelstijging. Het onderwerp heeft haar nooit meer losgelaten.

Ze ging scheikunde studeren in Utrecht, omdat die discipline een belangrijke rol moet spelen in de energietransitie en met name in het aspect energieopslag. Tijdens haar studie werd ze student-assistent bij Bert Weckhuysen, die haar betrok bij de opzet van het Da Vinci-project. In dat project werken studenten van verschillende disciplines samen aan een duurzaamheidsvraagstuk. Daar zag ze hoe belangrijk het is om binnen de opleiding innovatief denken te stimuleren. ‘De kracht om nieuwe dingen te maken is nuttig en moeten we aanmoedigen.’

Niet één goed antwoord

Na haar bachelor koos Van Eeden voor een master scheikunde aan de Universiteit van Amsterdam, niet geheel verrassend met de track Energy and Sustainability. Daar bouwde ze snel een goede band op met universitair hoofddocent Chris Slootweg, die al veel werkte aan duurzaamheid en circulaire chemie. Hij vroeg haar hulp om voor de UvA een gelijksoortig vak over design thinking op te zetten. Toen degene die de workshops aan studenten zou gaan geven wegviel, nam Van Eeden die taak over.

‘We zijn helemaal van de vraag of het wel kon naar commercieel uitvoeren gegaan.’

Het mooiste is dat er niet één goed antwoord is, aldus Van Eeden. ‘Het zijn technieken die je aanmoedigen om problemen out-of-the-box te benaderen. Je kijkt naar het menselijke perspectief – wie zijn de stakeholders en wat willen ze nou echt? Vervolgens moet je ideeën ontwikkelen die het probleem oplossen, een prototype maken en testen. Sommige studenten vinden zo’n vrij vak lastig, maar in de echte wereld is het antwoord ook niet duidelijk.’

Van Eeden is bijna klaar met haar master thesis en ze is trots op het resultaat. Ze startte haar onderzoek na een idee van Slootweg om circulaire waterstofdragers te maken. Je kunt waterstof opslaan in natriumboorhydride, waarna het niet langer explosief en makkelijk te transporteren is. ‘Maar zodra je het vrijmaakt houd je de afvalstof natriummetaboraat (NaBO₂) over. Als je bergen afval overhoudt is het niet echt een duurzame oplossing.’

Techno-economische analyse

Slootweg bedacht een methode om het natriummetaboraat weer om te zetten met duurzame elektriciteit. Van Eeden ging vervolgens aan de slag met opschaling. ‘Het toffe is dat we helemaal van de vraag of het wel kon naar commercieel uitvoeren zijn gegaan in samenwerking met H2Fuel. Uiteindelijk deden we een techno-economische analyse om de schaalbaarheid te testen. Nu proberen we het proces energie-efficiënter te maken.’

Van Eeden weet nog niet of ze na haar master verder gaat met het onderzoek. ‘Ik wil ook kijken wat er in de industrie mogelijk is. Ik vind duurzaamheid heel belangrijk en wil soms wat sneller resultaat zien. Ik moet na deze thesis nog een paar maanden stage lopen en daar ben ik wel blij mee, dan kan ik zien of het bedrijfsleven iets voor mij is.’