Axel Degrande (26) maakte zijn bso [beroepssecundair onderwijs, te vergelijken met (v)mbo in Nederland, red.] af, ging elektromechanica studeren aan de hogeschool, deed vervolgens een master Industriële Wetenschappen en nu is hij PhD-student. ‘Ik bouw een medische robot die het onderlichaam verplaatst in een CT-scanner’, vertelt Degrande. ‘Naast de theoretische kant werk ik veel met mijn handen, net als tijdens het bso. Als onderzoeker zit ik boven op de nieuwste technologie, dat is supertof.’ 

Zwaarste periode 

Vroeger was Degrande naar eigen zeggen ‘de slechtste’ van de klas. ‘Ik was een lastpak en deed nooit mijn huiswerk. Het interesseerde me niet. Ik werd niet uitgedaagd.’ Op de hogeschool moest hij opeens gaan blokken. ‘Dat vond ik wel spannend. Mijn grootste vrees was wiskunde en die bleek terecht.’ Hij lacht. ‘Tijdens de eerste les schreef de docent een vergelijking op het bord. “Zoek X”, zei hij. Verward vroeg ik mijn klasgenoot: “X staat toch gewoon daar, op het bord? Is het soms een maalteken?” Ik had nog nooit een vergelijking gezien!’  

Degrande haalde zijn achterstand in met extra lessen en educatieve YouTubevideo’s. ‘Ik bleek goed te zijn in wiskunde.’ Hij begon zich af te vragen of hij het zou kunnen, de universiteit. ‘Ik wilde eerst zeker weten of het me niet alleen om de diploma’s te doen was. Daarom verliet ik mijn comfortzone door een zo theoretisch mogelijk afstudeerproject te kiezen.’ Dat beviel goed en hij besloot ervoor te gaan. ‘Ik was gewaarschuwd over het schakelprogramma tussen hogeschool en master, het zou heel lastig worden.’ Dat klopte. ‘Het was de zwaarste periode in mijn leven. Ik was enorm gestrest en overwerkt.’ Maar Degrandes strijdlustige karakter kwam terug en hij maakte het programma af. 

’Ik verliet mijn comfortzone door een zo theoretisch mogelijk afstudeerproject te kiezen’ 

Uniek verloop  

Eenmaal op de universiteit kon hij weer ademen. ‘Ik zag mijn vrienden weer en kon op café gaan.’ Desondanks ervaart Degrande de gevolgen van zijn schakeljaar nog steeds. Hij kan niet meer schrijven. ‘Ik studeerde destijds door alles te noteren. Zo onthield ik de stof. Zodra ik nu een pen vastpak, gaat mijn hand enorm trillen.’ Op Degrandes werkplek hangt een whiteboard. ‘Met een grote stift lukt schrijven nog wel.’ 

De onderzoeker vertelt zijn verhaal vanuit Thailand. Hij is aan het backpacken met zijn vriendin. Ze komt er even bij zitten. ‘We zijn al zeven jaar samen, dus ik heb elke stap meegemaakt. Axel is altijd zijn passie blijven volgen.’ Degrande vergeet weleens hoe uniek zijn studieverloop eigenlijk is. ‘Toen ik mijn masterdiploma kreeg, vertelde de decaan mijn hele verhaal aan een aula met duizend mensen. Opeens besefte ik wat ik allemaal had gedaan. Ik moest bijna wenen.’