Bioloog Ellen Wehrens is scientific writer bij het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie. Ze schrijft, structureert en corrigeert fondsaanvragen en wetenschappelijke artikelen.

De meeste onderzoekers zuchten en steunen wanneer ze een beursaanvraag of publicatie moeten schrijven. Bioloog Ellen Wehrens (38) begint juist enthousiast aan zo’n klus. ‘Ik heb altijd lol gehad in presenteren en schrijven en kreeg er ook vaak complimenten voor. Dat dat best bijzonder is, had ik pas door tijdens mijn postdoc toen mijn groepsleider vroeg of ik een onderzoeksaanvraag wilde schrijven. Dat deed ik gewoon tussendoor; tikken terwijl ik samples in en uit een meetapparaat haalde. Mijn collega’s verklaarden me voor gek, maar ik werd er blij van.’

Puntjes op de i

Wehrens besloot schrijven als beroep te kiezen. ‘Ik heb geen communicatieopleiding maar mijn on-the-job-ervaring blijkt voldoende.’ Sinds anderhalf jaar werkt ze in de onderzoeksgroep van Anne Rios van het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht. Ze schrijft fondsaanvragen, begeleidt promovendi met hun proefschrift en zet laatste puntjes op de i bij wetenschappelijke artikelen. ‘Mijn aandeel varieert. De een structureert en schrijft veel makkelijker dan de ander, en een student heeft minder ervaring dan een postdoc.’

Als kind wilde Wehrens dierenarts worden. Toen ze werd uitgeloot, koos ze voor biologie in Utrecht. ‘Biologie is heel breed: evolutie, planten en dieren, biochemie, ecosystemen, cellen enzovoort. Ik vond het meteen superleuk en heb geen tweede keer geloot.’ Ondanks haar nieuwsgierigheid naar hoe de natuur werkt, trok onderzoek haar niet. ‘Het leek me eenzaam en saai, maar in de praktijk bleek het heel leuk. Een experiment opzetten, de resultaten analyseren en de opzet weer bijstellen; het was veel dynamischer en meer teamwerk dan ik dacht.’

Wehrens promoveerde op onderzoek naar de rol van T-cellen bij auto-immuunziektes. ‘Het idee leefde dat regulatoire T-cellen een belangrijke rol konden spelen. Ik heb laten zien dat het probleem juist niet in dit type cel zit.’ Dat is een nuttig inzicht voor toekomstig onderzoek. Wehrens: ‘Dat mijn werk waardevol kan zijn voor patiënten vind ik altijd heel belangrijk.’

Vervolgens vertrok Wehrens naar San Diego in de VS voor een postdoc. ‘Nee, niet met een academische carrière richting hoogleraar in mijn achterhoofd. Ik weet dat je in zo’n positie veel uren bezig bent met mensen managen en geld binnenhalen, en minder met wat mij het meest boeit: het daadwerkelijke onderzoek. Ik wilde vooral nieuwe technieken leren, mijn Engels perfectioneren en de VS ontdekken.’ Na vijf jaar – ‘een geweldige tijd’ – keerde Wehrens terug naar Nederland, ondertussen met gezin. ‘We zagen onze toekomst toch eerder hier, in de nabijheid van onze familie en in een maatschappij waar het minder ieder voor zich is en scholen betaalbaar zijn.’

Auteur

Waar staat ze over vijf of tien jaar? ‘Ik ben heel blij met deze baan en zie dat niet snel veranderen. Ook al doe ik geen labwerk, ik ben echt deel van een goed, gezellig onderzoeksteam. Ik schrijf niet alleen, ik denk en discussieer ook mee over vervolgstappen en mijn naam staat op de publicaties. Voorlopig liggen mijn ambities vooral in verbreding. Ik schrijf nu voor het eerst een column en deed onlangs ook een interview. Dat is een uitdaging, wat losser van de inhoud schrijven.’