In de chemie in Nederland werken maar weinig mensen met een beperking. Is dit vakgebied relatief moeilijk en onveilig, of moet de chemische wereld gewoon wat meer openstaan voor de mogelijkheden?

Dorine in ’t Veld kan het nog zo voor de geest halen, de verbazing die ze voelde toen er een brief van de middelbare school van haar zoon op de mat viel: ‘Hij zat in vwo 3 en wilde graag een Natuur en Techniek profiel gaan doen. Maar volgens de school kon dat niet.’ De reden? Haar zoon is praktisch blind, en het was volgens de school niet mogelijk om de lessen zo in te richten dat hij ze kon volgen. ‘Ik snapte niet waarom niet’, vertelt In ’t Veld. ‘In het buitenland kon het wel gewoon.’

Dit beeld van ontmoediging herkent Mike Severens ook. Hij zit in een rolstoel, maar is altijd ambitieus geweest en wilde als tiener al graag zijn grenzen verleggen. ‘Ik begon op het vmbo, ben toen doorgegaan op de havo en heb uiteindelijk mijn vwo-diploma gehaald. Maar bij elke stap waren er mensen die weerstand boden, die vroegen waarom ik het mezelf zo moeilijk zou maken en mij het gevoel gaven dat ik het niet zou kunnen.’