Coralie Gréant staat haar hele leven al dicht bij de medische wereld. Haar ouders zijn allebei dokter, dus aan de keukentafel ging het vaak over de medische wetenschap. Zij en haar broers gingen allemaal voor ingenieur studeren en Gréant volgde dat op met een master biomedische ingenieurswetenschappen. ‘Als ingenieur kan ik op de achtergrond meewerken aan de technologie die baanbrekend is, waarmee we meteen een hele patiëntpopulatie kunnen helpen.’

Gréant startte na haar studie in de industrie, eerst bij een bedrijf dat chirurgische planning deed voor het wegsnijden van bottumoren, later in de verkoop. Het wetenschappelijke aspect ontbrak in die baan en ze besefte al snel dat ze eigenlijk het liefst aan de andere kant van de tafel wilde staan, als onderzoeker. Daarom startte ze een doctoraat in de groep Polymeerchemie en Biomaterialen, onder leiding van Sandra Van Vlierberghe, aan de Universiteit Gent (UGent).

‘Ik zou het zonde vinden als mijn onderzoek vast blijft zitten tussen de muren van de universiteit.’

Vormgeheugen

Binnen haar doctoraat ontwikkelt Gréant een scaffold voor borstregeneratie na een mastectomie. Er zijn al methodes om borsten te reconstrueren, zoals een prothese of een autologe weefselreconstructie, maar beide technieken hebben veel nadelen, vertelt Gréant. ‘Protheses kunnen bijvoorbeeld scheuren en autologe microchirurgie vergt heel wat techniciteit, terwijl je ondertussen nog een tweede defect creëert op de plaats waar je weefsel wegsnijdt.’

Daarom werken de Vrije Universiteit Brussel (Prof. Ballet), KU Leuven (Profs. Moldenaers en Cardinaels), UZ Gent (Prof. Blondeel en Dr. Depypere) en UGent aan een alternatief: een draagstructuur bestaande uit een biomateriaal. De draagstructuur is een driedimensionale structuur met poriën die werkt als beschermingscocon voor een ander materiaal dat je erin injecteert. Dat andere materiaal is bijvoorbeeld een combinatie van lipo-aspiraat en een hydrogel, waarin patiënteigen cellen kunnen overleven en nieuw vetweefsel kunnen vormen.

Gréant wil een draagstructuur ontwikkelen die in negen maanden tijd degradeert. Het borstweefsel van de patiënt moet binnen deze termijn regenereren, zodat er geen vreemd materiaal achterblijft in het lichaam. Het materiaal moet vormgeheugeneigenschappen hebben, zodat je het kan comprimeren en er bij het implanteren een kleinere incisie nodig is. Ze vindt het belangrijk dat haar onderzoeksresultaten uiteindelijk in het ziekenhuis terecht kunnen komen. ‘In het academische wordt enorm veel onderzoek uitgevoerd, maar helaas gaat veel daarvan verloren als het niet wordt opgevolgd of er geen directe toepassing is. Ik zou het zonde vinden indien mijn onderzoek vast blijft zitten tussen de muren van de universiteit.’

Perfecte controle

Van Vlierberghe vroeg Gréant na een paar maanden om te helpen met de oprichting van BIO INX, een spin-off onder leiding van Jasper Van Hoorick. BIO INX werkt aan de ontwikkeling en commercialisatie van inkten voor 3D-bioprinting, of het printen van weefsels in combinatie met cellen en andere materialen. ‘Er was al hardware, maar er waren te weinig geschikte materialen om mee te printen, vooral voor hoge resolutie 3D-print technologieën zoals multifoton lithografie. Deze technologie gebruikt een krachtige laser om structuren met subcellulaire dimensies te printen. BIO INX is gespecialiseerd in biomaterialen voor die hoge resolutie. Als je op subcellulair niveau kunt printen, heb je perfecte controle over waar je welke cel gaat positioneren.’

Het oorspronkelijke plan was om het project drie maanden te versterken, maar inmiddels combineert Gréant het met haar doctoraat. BIO INX heeft reeds partnerships met verschillende spelers in de 3D-printwereld en daar is ze trots op. ‘Het bevestigt dat wij met BIO INX een bijdrage kunnen leveren in de innovatieve biotech wereld.’